EEN GEWONE DAG VOOR EEN SPECIALE ROEPING

Lees het verhaal van meneer Majawa, één van de vrijwilligers uit het Actie Comité.

Een dag zoals elke andere dag. Ik ging naar mijn tuin om de gewassen water te geven. Mijn dagelijkse werk in het dorp. Ik deed mijn werk zoals gewoonlijk. Terwijl ik zo bezig was, deelde mijn vrouw het laatste nieuws uit het dorp: “Het dorpshoofd roept het hele dorp bijeen voor een vergadering. Er schijnt een NGO te zijn die ons wil helpen met een brug.” Ik was niet heel erg geïnteresseerd. Iedereen wordt uitgenodigd voor dit soort vergaderingen, maar de verantwoordelijke mensen zijn uiteindelijk toch bijna altijd de vrienden van het dorpshoofd. Mijn vrouw drong eropaan om te gaan, maar ik was vastbesloten. Ik zou niet gaan. Ik ging verder met mijn werk en mijn vrouw ging terug naar huis.

Nog een klein stukje. Ik strekte mijn rug en keek uit over mijn veld. Het lag er best netjes bij. Dit rijtje nog en dan is het tijd om naar huis te gaan. Thuisgekomen vroeg ik mijn vrouw om een emmer warm water en nadat ik me opgefrist had en mijn lunch gegeten had, besloot ik één van mijn vrienden op te zoeken. De vergadering zou toch wel klaar zijn. Het tegendeel bleek waar te zijn. Toen ik in de richting van het huis van mijn vriend liep, zag ik een grote groep mensen langs de weg zitten. Omdat het niet respectvol is in onze cultuur om voorbij te lopen terwijl het dorpshoofd aan het praten is, ging ik bij de groep zitten. Ik vroeg mezelf af waarom ik niet wat later was vertrokken.

Er werd volop gediscussieerd over wie de leider van dit project zou worden. Er was een nieuwe ontwikkeling. Een NGO wilde een brug in ons dorp brengen. Een mooi initiatief. Dat zeker wel. “Meneer Majawa, zou jij dit project willen leiden?” Ik keek verwonderd op. “Ik? Nee, wie zou naar mij luisteren als ik aanwijzingen zou geven?” Ik schudde verbaasd mijn hoofd. Het dorpshoofd was het niet met mij eens. “Meneer Majawa, jij bent de voorzitter van dit project.” Ik kon niets anders dan mijn rol accepteren. De dag leek te gewoon voor deze speciale roeping. Bovendien zat ik hier uit respect, niet omdat ik zo graag wilde. Er worden nog andere mannen gekozen voor in het comité. Samen met For a Change hebben we het hele project begeleid en klaargemaakt tot het einde. Het bleek geen eenmalig project van For a Change.

Een dag zoals elke andere dag. Ik ging naar mijn tuin om de gewassen water te geven. Mijn dagelijkse werk in het dorp. Ik deed mijn werk zoals gewoonlijk. Terwijl ik zo bezig was, deelde mijn vrouw het laatste nieuws uit het dorp. “Er is een advertentie van For a Change. Je kan solliciteren als vrijwilliger in het Actie Comité.” Ik legde mijn spullen aan de kant, ging naar huis en friste me op. Ik nam geen tijd om te eten, maar pakte een papier en een pen en schreef een brief aan For a Change. Ik mocht op gesprek komen. Met trots mag ik zeggen dat ik de tweede voorzitter van het Actie Comité van For a Change ben. Ik ben blij dat we samen kunnen werken om ons dorp te ontwikkelen.