Het is nooit af, maar wij zijn passanten...

Het is komende zomer 5 jaar geleden dat tijdens een ontspannen BBQ, in een niet nader toe te lichten achtertuin in Oostdijk, Annemarie Kot mij de vraag stelde of ik betrokken wilde zijn bij de oprichting van een stichting… Er was behoefte aan een analytische en kritische blik en er waren geen vragen die niet gesteld mochten worden. En dat heeft ze geweten… En ik ook.

Na enkele weken bedenktijd achtte ik het goed mogelijk dat ik in de beginperiode van de stichting betrokkenheid zou tonen… Zeg maar een jaar. Voorzichtiger kon het haast niet. Maar, en dat is ook uitgekomen, het wordt toch altijd langer dan je vooraf denkt. Na de maand mei 2019 is het voorbij. Het is nooit af, maar wij zijn als individueel mens voorbijgaande deeltjes in het geheel.

Gaf ik in het begin aan dat het vooral ging om betrokkenheid bij het formaliseren van de oprichting, het werd na het eerste jaar al gauw tot emigratie van de dames naar Malawi. Inmiddels wonen ze er al enkele jaren…dus het wordt tijd voor mij. Dit is mijn laatste directe bijdrage vanuit het bestuur.

Een kritische analytische houding, die zeker nodig is in de rol van penningmeester, heeft altijd gevolgen. Zoals ik schreef: En dat heeft ze -later: hebben ze- geweten… En ik ook. Want, door het beantwoorden van kritische vragen wordt het verhaal sterker, gaan de plannen zich verdiepen en vallen er soms dingen op zijn plaats, of vallen ze af. En zo is For a Change geworden wat het is, in goede harmonie...en met Gods zegen.

Het begon met een vraag van Annemarie, inmiddels ken ik er zo nog drie: een team van vier waarvoor ik veel respect heb gekregen. Allereerst omdat er bij hen geen eigen belang is: de ander, daar doen ze het voor. Daarnaast voor het doorzettingsvermogen, ook na kritische vragen. En tenslotte vanwege de afhankelijkheid…

Er is veel gepraat, gedacht, gemaild, gepland en gedaan… Dat was mooi. Maar vooral was het mooi als er na een intensieve vergadering waar we met elkaar niet voor alles een oplossing hadden vanuit de veldwerkers een eenvoudig en hoopvol getuigenis klonk: Maar de Heere…

Daarom eindig ik ook met een herinnering en zegewens voor de beide echtparen in Malawi: denk nog eens aan je trouwtekst…!

Dank voor het vertrouwen,

Hendrik de Jongste