Hoe alles anders werd

Als ik aankom bij hun huis komt ze me al lachend tegemoet. ‘Welkom, fijn dat jullie er zijn. Ga zitten!’ Samen met een leerkracht neem ik plaats op de veranda. De drieling blijft dicht bij hun moeder. Want zo’n blanke mevrouw bij hun huis is toch wel een beetje spannend. Het is bijna niet te geloven dat het alweer drie jaar geleden is dat we hen voor het eerst zagen. Moeder Chimwala kwam toen naar ons center. Samen met een ondervoede drieling. Ze waren een maand oud, maar nog bijna niets aangekomen. De kleinste van de drie was maar 1,1 kg toen hij geboren werd. Ze had niet genoeg borstvoeding voor de drieling en had zelf ook niet genoeg te eten. Ze kon geen babymelk kopen, dat was veel te duur. Wat is alles anders geworden. Drie sponsors hebben in drie jaar een groot verschil gemaakt in het leven van deze drie lieve kinderen. We denken met elkaar terug aan het moment dat ze bij ons kwam en aan wat er in die tijd gebeurd is. Nemen jullie ook even plaats op de veranda? Dan kunnen we samen luisteren naar wat er veranderd is in het leven van dit gezin.

Nadat er voor elk van de drieling een sponsor gevonden was, en de baby’s naast de borstvoeding ook flesvoeding kregen, gingen ze goed groeien. Iedere week kwamen ze om te wegen en ze groeiden van tengere baby’s naar vrolijke, gezonde peuters. Als ik moeder Chimwala vraag hoe ze op deze tijd terugkijkt, kijkt ze me aan. ‘Als For a Change ons niet had geholpen, dan had ik geen drieling meer gehad. Misschien nog één kindje, maar zeker geen drie. Ik weet nog hoe wanhopig ik was. We hadden al het geld wat we hadden bij elkaar gelegd, waar we één blikje babymelk van konden kopen. Maar toen dat op was, was ook ons geld op. Ik wist niet wat ik moest doen. Tot iemand zei, ga naar For a Change, wie weet kunnen zij je helpen. En wat was ik blij, toen mijn kinderen opgenomen werden in het programma en alledrie een sponsor kregen. Wat een zegen! Mijn kinderen gingen groeien. Eén van de drie had een medisch probleem en is nu ook geopereerd. Nu zijn ze gezond en gaan ze naar school. Ze zijn ’s ochtends altijd blij als ze weer naar het center mogen om te eten en om naar school te gaan. Zonder de hulp die we gekregen hebben, zou alles zo uitzichtloos geweest zijn.’

Toen moeder Chimwala drie jaar geleden bij ons center kwam, had ze geen huis. Hun huis was ingestort door de regens en ze woonden met de drieling en de andere drie kinderen die ze al hadden, bij haar schoonmoeder. Later hebben ze weer een eigen huisje opgebouwd, maar toen cycloon Freddy kwam, is hun huis opnieuw ingestort. Toen ze hoorde dat er nieuwe huizen gebouwd zouden worden door For a Change, had ze zich direct ingeschreven op de lijst. ‘Wat was je verwachting? Dacht je dat je een huis zou krijgen?’ Ze antwoordt: ‘Ik hoopte natuurlijk heel erg dat we een huis zouden krijgen, maar de hoop werd steeds minder. Toen de eerste fase van start ging, zat ons gezin daar niet bij. Toen de tweede fase van start ging, was onze naam er ook niet bij. Toen dacht ik, dan zullen wij dit jaar wel geen huis krijgen. Tot de namen voor de derde fase bekend werden gemaakt. Onze naam zat er bij! Ik kon het bijna niet geloven. Het was zo’n wonder voor me. Een eigen huis!’

Ik vraag haar of het echt een groot verschil is met het huis waar ze eerst woonde en haar nieuwe huis. ‘Ja zeker’, zegt ze. ‘Een ontzettend groot verschil. In mijn andere huis stonden er overal emmers als het regende, omdat het dak zo lekte. De grond was daar vaak vochtig als het veel regende. En we waren altijd bang als er hevige regen kwam. Bang dat ons huis weer in zou storten. Dat is zo anders nu. We hebben een goed, stevig huis. En in dit huis kan ik zelfs m’n vloer dweilen. Er is ook geen lekkage meer als het regent. We hebben een goed dak. Mijn kinderen zijn ook zo blij nu ze hier wonen. Ik merk dat ze gelukkiger zijn. We hoeven ons nu geen zorgen meer te maken over ons huis. Ze kunnen huiswerk maken, zonder bang te zijn dat hun boeken nat worden. We hoeven het geld wat we verdienen niet meer te gebruiken om het huis elke keer te repareren. We kunnen dit nu gebruiken om voldoende eten te vinden. Dus het is zeker een wereld van verschil!’

Ik vraag haar of ze nog iets wil zeggen tegen haar sponsors? Dat wil ze heel graag. ‘Vertel de sponsors van mijn kinderen maar dat ze zo’n groot verschil maken in het leven van mijn kinderen. En dat ik hen zo dankbaar ben! Er is nu weer hoop voor mijn kinderen. Ze gaan naar school, krijgen goed te eten en kunnen hun talenten ontwikkelen. Ik hoop dat ze mijn kinderen willen blijven helpen. En ik hoop dat ook andere kinderen uit ons dorp deze kans krijgen! Want een sponsor betekent heel veel, het maakt een wereld van verschil!