Kijk eens even achteruit...

Pas had ik één van onze werkers uit Malawi aan de telefoon. Niet dat dat zo bijzonder is, want dat gebeurt best vaak, maar het ene gesprek is vaak anders dan het andere, hoewel regelmatig dezelfde onderwerpen voorbij komen. Vaak hoor ik in die gesprekken heel veel positieve dingen en vaak ook wel wat moeilijke zaken. Een tijdje terug was het andersom: best veel lastige dingen en weinig positieve. Dan wordt ik altijd alert en vraag ik mezelf af: Hoe kan ik helpen? Op afstand…

De hoeveelheid werk is soms zo hoog dat we er bijna niet overheen kunnen kijken. Zeker nadat er heel veel is gebeurd en heel veel moet gebeuren en er dan maar een paar weken meer over zijn voor het vertrek naar Nederland voor verlof. En daar moet ook weer veel gebeuren.

Hoe kan ik helpen? Op afstand…

’t Is nog maar 5 jaar geleden dat ik met 4 jonge mensen ergens onder een grasdak zat om hun toekomstdromen te bespreken. Armoede had hun hart geraakt. Armoede kenden ze van binnenuit, eigen ervaringen. Armoede hadden ze gezien tijdens hun stage. Het liet hen niet los en nu wilden ze wat gaan doen om te helpen armoede te verslaan. Grootse plannen kwamen voorbij, maar ze waren niet allemaal realistisch bleek achteraf. Een paar maanden later kregen we de mogelijkheid een stichting op te richten en heel kort daarna waren er overstromingen. Daar was hulp nodig. Daar zijn we echt gestart. En wat er daarna allemaal is gebeurd…

Het is teveel om het allemaal op te noemen, maar als ik even kijk naar wat er nu is en hoeveel mensen we nu mogen helpen, ben ik verwonderd. En dan kijk ik vooral in dankbaarheid naar Boven!

Zo heb ik een beetje mogen helpen. Op afstand...