Ze vouwt haar handen en kijkt omhoog

Het is tijd voor een nieuwe blog. Nieuwe verhalen uit Kwanjana. We zijn bezig om, in samenwerking met het Actie Comité, families in Kwanjana te bezoeken. Dit doen we als voorbereiding op het sponsorprogramma wat we in willen zetten. Samen nemen we de bezoeken van de gezinnen nog eens door. Elke familie heeft zijn eigen verhaal. Een oma zorgt voor zes kleinkinderen. Het is moeilijk voor haar om elke dag genoeg eten te hebben. De kinderen gaan soms naar school. Het voortgezet onderwijs is onmogelijk. Schoolgeld kunnen ze niet opbrengen. Een zieke moeder en een dochter. Het meisje gaat niet naar school, want ze zorgt voor haar moeder. Er zijn ook gezinnen zonder ouders, zonder oma. Kinderen die voor zichzelf zorgen. Drie broertjes wonen met elkaar in een huisje. Een broertje en een zusje, zonder papa of mama. Af en toe gaan ze naar school.

Zo gaan we door totdat we twintig families zijn langsgegaan. Dit is het begin. We zijn nog niet klaar. Het doet pijn. Zoveel lijden, zoveel pijn. Het is zo onwerkelijk.

Wat mooi dat we hier in Kwanjana terecht zijn gekomen. Dat we hier mogen helpen. Dat we hier Hoop mogen brengen. Niet zomaar financiële hoop of schoolgeld. We mogen ze wijzen op de genade van onze Heere Jezus Christus. En we mogen ze helpen om een beter leven te krijgen.

Ik denk aan de kinderen die zonder ouder of verzorger leven. Ik hoop dat we er samen voor kunnen zorgen dat hun situatie mag veranderen. Ik geloof dat we een verschil kunnen maken.

In gedachten zie ik de kinderen huppelen naar school. Een stralend gezicht. Goed verzorgd. Oma zwaait ze uit. Ze ruimt de bordjes van het ontbijt op. Genoeg te eten, de kinderen kunnen naar school. Ze vouwt haar handen en kijkt omhoog.

Stap voor stap werken we aan onze droom. Stap voor stap: together we can! Laten we samen bidden om wijsheid, middelen en alles wat nodig is om ons werk te doen.