Kennismaken met Kwanjana

Afgelopen juni maakte ik samen met mijn 2 oudste zoons voor het eerst de reis naar Malawi. Het land waar Marianne m’n zus, samen met Constantine, Annemarie en Felix, zulk mooi werk mag doen. Een reis om nooit te vergeten! De bezoeken aan Kwanjana waren wel een van de hoogtepunten van deze reis! Kom, ik neem jullie even mee.

Twee uitgestoken armpjes en een stralende lach.....Welkom in Kwanjana! Eind van de ochtend kwamen we aan bij de school. Daar werd door de moeders al druk gekookt voor alle kinderen. Meestal krijgen ze Nsima (dat is een dikke maispap) met groente. Maar deze dag stond er iets op het menu wat ze nog nooit gegeten hadden. Macaroni. Alle bordjes werden uitgestald op de grond en volgeschept om uit te kunnen delen. Alle kinderen wasten hun handen bij de pomp en stonden in de rij om hun bordjes op te halen. Daarna zochten ze allemaal een plaatsje op de grond om te gaan eten.
Het was die dag de laatste vrijdag van de maand dus dat betekende maandsluiting met z’n allen. Ze zongen om de beurt allemaal liederen, en Marianne vertelde een Bijbelverhaal over Hanna in de tempel. Felix vertaalde dit voor ze. Aandachtig zaten ze allemaal te luisteren.

Dit was onze eerste kennismaking met de kinderen en de school. Ook onze twee sponsorkindjes konden we nu ontmoeten. Dat was wel heel bijzonder! Zeker toen we een week later ook hun huis en familie konden ontmoeten. Zien hoe ze daar leven maakt diepe indruk. 

Maar na deze dag hadden we nog meer zin om verder te gaan aan een grote klus die twee keer per jaar gebeurt en waar ik nu aan mee mocht helpen. Kleren uitzoeken voor alle kindjes. Wat komt daar veel voor kijken. In Nederland had ik al wat voorpret en heb ik kleding voor een aantal tweelingen en andere kinderen gemaakt. Ook van andere mensen kreeg ik nog kleding om mee te nemen en zo hadden we al een paar koffers met kleding. Maar wat heb je veel nodig voor 160 kinderen! Alle DAPP stores (tweedehands kledingwinkel) hebben we van binnen wel gezien. Een bezoek aan zo’n winkel was sowieso al iets wat ik niet snel meer vergeet. Om mensen te trekken, stond er in de deuropening een grote muziekbox die met veel volume de mensen uitnodigde om binnen te komen. Tweemaal per dag was het dan ook nog happy hour. Dat betekende dat alle kleding met extra korting de deur uitging. En ja, het liefst winkelden we natuurlijk tijdens zo’n happy hour. Tussen de schallende uitroepen vulden wij onze mandjes met zo veel mogelijk nog mooie kleding. Daarna naar de kassa om af te rekenen. Broeken, jurkjes en shirtjes werden geteld.
O nee, en toen deed het pinautomaat het niet meer. Dus dat werd eerst een ritje naar de bank om geld te gaan pinnen. We moesten de straat oversteken en tussendoor allerlei auto’s en getoeter staken we snel de weg over, op weg naar de bank. Gelukkig konden we daarna betalen en werden al onze aankopen zelfs nog voor ons naar de auto gebracht. Bij de auto stond al een man klaar die ons aan een parkeerplaatsje had geholpen en nu ook zorgde dat we weer terug het drukke verkeer in konden steken. Ik kan je vertellen dat het zonder zijn hulp niet meegevallen zou zijn. Van alle kanten komen de auto’s aan. Overal lopen mensen en rijden fietsen helemaal volgeladen met spullen. Maar deze man krijgt altijd een fooi voor zijn hulp dus als hij de volgende keer de auto aan ziet komen rijden, staat hij gelijk alweer behulpzaam klaar om te helpen.

Thuis aangekomen sorteren we alle kleren op maat en maken we setjes voor elk kind. Een sticker met de naam erop en dan gaat het in kratten. Maar vaak missen we voor het ene setje nog een shirtje en voor de volgende nog een onderbroek, dus zo maken we heel wat ritjes voor alles compleet is. De volgende vrijdag gaan we de setjes voor de kleuters uitdelen. Hoe leuk om te zien dat ze daar zo blij mee zijn. Voor alle meisjes was er ook een haarspeldje bij. Dat vonden ze helemaal mooi. Nadat ze allemaal aangekleed waren, gingen ze nog op de foto. Fijn om al die blijde gezichtjes te zien. En fijn om zo een steentje bij te kunnen dragen.