Lichtpuntjes

Waar zal ik dit keer eens een blog over schrijven? Niet over het coronavirus. Daar staat het nieuws al bol van en bovendien is het coronavirus in Malawi gelukkig nog niet geconstateerd. We hebben de mensen in het dorp er wel van op de hoogte gesteld, mocht het hier ook uitbreken. Veel mensen in Kwanjana hadden nog nooit van het coronavirus gehoord. Dat kunnen wij ons niet voorstellen.

Misschien dat ik kan schrijven over de vrijgevigheid van de mensen hier. Hoe mijn collega-man bijna elke keer als hij uit Kwanjana terugkomt weer wat meebrengt. De ene keer een pompoen, dan weer verse mais, de volgende dag aubergines, en een andere keer weer tomaten. Ik word daar altijd stil van. De eerste producten van de oogst, nadat zoveel mensen honger hebben geleden, en dan delen met ons. Voor de mensen is het ook een manier om te laten zien hoe ze het werk wat stichting For a Change doet waarderen en hoe blij ze zijn dat Kwanjana stap voor stap ontwikkelt.

Of zal ik schrijven over de oogst, die door sommige bewoners van Kwanjana al binnen gehaald wordt? En hoe we hen proberen te waarschuwen dat ze het dit jaar niet moeten verkopen, omdat er dan grote kans is dat ze in december weer honger hebben. En als ze het willen verkopen, dat het dan beter is om te wachten tot eind van het jaar, zodat ze het voor een veel hogere prijs kunnen verkopen. En hoe het Actie Comité ons helpt om deze boodschap aan de mensen over te brengen.

Nee, ik denk dat ik schrijf over vorige week zaterdag. Dat alle kinderen uit het sponsorprogramma opnieuw onderzocht zijn door professionele dokters. Dat ze dat geheel vrijwillig doen, wat zo mooi is om te zien. Dat ook hier in Malawi mensen bereid zijn om hun talenten in te zetten voor de mensen die hun hulp zo nodig hebben. En over die ene dokter die net uit de nachtdienst kwam, maar toch zo graag mee wilde gaan naar Kwanjana om iets voor de kinderen te kunnen betekenen. En dat heel veel kinderen aangekomen zijn, ondanks de ‘hongerperiode’. Daar mogen we de Heere ook voor danken. Maar dat we ons om sommige kindjes best zorgen maken en kijken hoe we hen zo goed mogelijk kunnen helpen.

Ik zou ook wel willen schrijven over de goede band die de leerkracht en de onderwijsassistente hebben met de kinderen. Hoe blij de kinderen zijn wanneer ze hen zien aankomen. En over de fijne teamvergaderingen die we met elkaar hebben. Maar kan ik daar een hele blog mee vullen?

Ik zie tot mijn schrik dat de ruimte in deze blog steeds minder wordt. En dat terwijl ik eigenlijk nog niets heb geschreven. Ik denk dat ik het maar zo laat. Ook al heb ik ‘nergens’ over geschreven, ik heb toch wat mooie lichtpuntjes met jullie kunnen delen. Lichtpuntjes die ons werk hier zo mooi maken. Die ons energie geven om door te gaan. Om armoede stap voor stap te verslaan. Samen met jullie. Want jullie zijn belangrijk. Jullie zijn degenen die ons werk helpen mogelijk te maken. Daar kan ik ook nog wel een blog over vol schrijven. Maar dat bewaar ik voor een andere keer. Dan weet ik in ieder geval alvast waar ik dan over kan schrijven 😊.